ျမန္မာ့ျမန္႔မာ့ရုပ္ရွင္

ဦး႐ုကၡစိုး တေယာက္ အကယ္ဒမီပြဲ တက္ဖို႔ ေနျပည္ေတာ္ ေရာက္ေနသည္။
ယခုခရီးစဥ္သည္ သူ၏ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ေနျပည္ေတာ္ ခရီးစဥ္ျဖစ္သည္။
သူ႔လက္ထဲမွာ ကင္မရာ၊ ကက္ဆက္၊ မွတ္စုစာအုပ္၊ ေဘာပင္တို႔ႏွင့္ ႐ႈပ္ေနရသည့္အထဲ
ဖုိးရႈပ္က မိုးေဟကို လက္မွတ္ အရယူခဲ့ဖို႔ဆိုၿပီး ေအာ္တိုတအုပ္ အတင္းထည့္ ေပးလိုက္ေသးသည္။
ဆုေပးပြဲျပဳလုပ္မည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ အ၀င္အဝမွ အေပါက္ေစာင့္က သူ႔ကိုအေသအခ်ာရွာသည္။
အေပါက္ေစာင့္။ ။ ခင္ဗ်ားက အခၽြန္အတက္ေတြနဲ႔ ဘာလဲဗ်။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ က်ဳပ္က ခ်င္းမိုင္႐ုကၡစိုးေလ။ အကယ္ဒမီေပးပြဲ သတင္းယူဖို႔လာတာ။
အေပါက္ေစာင့္။ ။ ဒါဆိုဂ်ာနယ္လစ္လား။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ အဲလိုေျပာလည္းရပါတယ္။ ကဲ ဝင္မယ္ေနာ္။
အေပါက္ေစာင့္။ ။ မရဘူး .. ဂ်ာနယ္လစ္ဆိုရင္ ကင္မရာထားခဲ့ပါ။
အေပါက္ေစာင့္စကားေၾကာင့္ ဦး႐ုကၡစိုး ေၾကာင္သြားသည္။
ႏိုင္ငံတကာ ပဲြေတြ ေရာက္ဖူးေပါင္း မ်ားၿပီ။ ဂ်ာနယ္လစ္ ကင္မရာ မကိုင္ရတာ ဒီတခါပဲၾကားဖူးေသးသည္။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ဂ်ာနယ္လစ္ ကင္မရာမကိုင္ရေတာ့ ကင္မရာဘယ္သူေတြ ကိုင္ရလဲ။ အကယ္ဒမီဓာတ္ပံု ဘယ္သူရိုက္မွာလဲ။
အေပါက္ေစာင့္။ ။ ကင္မရာက ကင္မရာမင္းကိုင္မွာေပါ့ဗ်။ ကဲ ၾကာတယ္။ ခင္ဗ်ား ကင္မရာ ထားခဲ့မလား။ ဒီပြဲကို မတက္ဘဲေနမလား။
ကင္မရာက ကင္မရာမင္းကိုင္မွာဆိုသည့္စကားကို အသစ္အဆန္းတခုအျဖစ္ မွတ္ထားလိုက္သည္္။
လွစ္ခနဲျမင္လိုက္ရသည့္ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင့္ေနာက္က အျမန္လိုက္ခ်င္သျဖင့္ ႐ုကၡစိုး အေပါက္ေစာင့္ဆီမွာ ကင္မရာကို ေအးေဆးစြာပဲ ထားခဲ့လိုက္သည္။
အထဲေရာက္ေတာ့ ဦး႐ုကၡစိုးက မင္းသမီး စြာေတးလန္ႏွင့္ ျပာေလာင္ခတ္တို႔ ၾကားတြင္ ထုိုင္ရသည္။
မင္းသမီး ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ဆိုေတာ့ သူ နည္းနည္း အူျမဴးသြား၏။
ၿပီးေတာ့ စြာေတးလန္ဘက္ကို လွည့္ကာ ရန္ကုန္ အေျခစိုက္ အင္တာဗ်ဴးသမေလးေတြ စတိုင္အတိုင္း ေမးလိုက္သည္။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ စြာစြာ ရင္ခုန္ေနလားဟင္။
စြာေတးလန္။ ။ ခုန္တာေပါ့ဦးရယ္။ ဘယ္လုိခုန္မွန္းကို မသိဘူး တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ကုိခုန္တာ။
စြာတို႔ကားကေလ အဓိဌာန္ပြဲေပးထားတာဆိုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ရကို ရမွာ။
အဲဒါေၾကာင့္ေလ ခုလို ေသခ်ာေပါက္ရမယ့္သူေတြ ဝတ္တဲ့ ဝတ္စုံမ်ိဳး ဝတ္လာတာ။ ဟင္းဟင္း။
ထိုအခ်ိန္တြင္ အခမ္းအနား စတင္သျဖင့္ ဦး႐ုကၡစိုး ဆက္မေမးသာေတာ့။
ျပန္ၾကားေရး ဝန္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေဆာ္ၾကမ္း စင္ျမင့္ေပၚတက္ကာ စကားေျပာေတာ့သည္။
ဝန္ႀကီး။ ။ အႏုပညာသည္ ျပည္သူ႔အတြက္၊ အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာၾကတယ္။
တကယ္က မဟုတ္ပါဘူး။ အႏုပညာဟာ စစ္တပ္အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ အႏုပညာသည္မ်ား အေနနဲ႔ လာမယ့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ စစ္တပ္က ခိုင္းတာ လုပ္ေပးရပါမယ္။ မလုပ္တဲ့သူ အကယ္ဒမီမရဘူးမွတ္။
ဝန္ႀကီး၏ ေလက ရွည္လိုက္သည့္ ျဖစ္ခ်င္း။ ပရိသတ္မ်ား အားလံုး နားေထာင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ ကုန္ၾကသည္။
ရန္ကုန္ကေန လာထားၾကတာ ဆိုေတာ့ ခရီးကလည္း ပမ္းလာသည္ မဟုတ္လား။ ဦး႐ုကၡစိုး ေတာင္ အိပ္ငိုက္ခ်င္လာသည္။
ဝန္ႀကီး။ ။ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ ကမၻာ့အဆင့္မီဖို႔ ကိုရီးယားကားေတြ၊ တ႐ုတ္ကားေတြကို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကေန မွန္မွန္ျပေပးေနပါတယ္။
ခုဆို မင္းသမီးေတြလည္း ကိုရီးယား မင္းသမီးေတြလို ဝတ္တတ္ေနၿပီ။
ဒါ႐ုိက္တာ ေတြ လည္း ကုလားကားကို ခိုးခ်လိုက္၊ ကိုရီးယားကားကို ခိုးခ်လိုက္ ႐ိုက္တတ္ေနပါၿပီ။
စတူဒီယိုေတြ၊ စက္ေတြ လို အပ္ရင္ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ဝယ္ပါ။
ႏိုင္ငံတကာကိုမီရင္ၿပီးေရာ ကိုယ့္အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံ ကိုယ့္ဘာသာ ႀကိဳက္ သလို လြတ္လပ္စြာ သံုးႏိုင္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာအေၾကာင္းေျပာၿပီဆုိလွ်င္ ဝန္ႀကီးမိန္႔ခြန္းၿပီးေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း အားလံုးသိသည္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ႏွစ္တိုင္း ေျပာေနက်မိန္႔ခြန္းကို ေကာ္ပီကူးကာ ျပန္ျပန္ေျပာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
အိပ္ငိုက္ေနသူမ်ား ေခါင္း ေထာင္လာၿပီး လံုးဝအိပ္ေပ်ာ္ေနသူမ်ားကိုႏႈိးကာ လက္ခုပ္တီးဖို႔ အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ၾကသည္။
ဝန္ႀကီး။ ။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ ႏိုင္ငံတကာ ရင္ေဘာင္တန္းဖို႔အတြက
ႏိုင္ငံေတာ္က အကူအညီကို မေစာင့္ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာႀကိဳးစားဖို႔ ေျပာၾကားရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။
လက္ခုပ္သံမ်ား တခန္းလံုးျပည့္လွ်ံသြားသည္။ အားလံုးၿပံဳးရႊင္ကုန္သည္။
ဆု စေပးသည္။ ဆုေပးတာက်ေတာ့ ခဏေလး။ မိန္႔ခြန္းေလာက္ေတာင္ မၾကာ။
မင္းသမီးေတြ ဆု တဆုမွ မရ။ ေယာက္်ားေတြကိုခ်ည္း ဆု ၆ ဆု ေပးၿပီး ရပ္လိုက္ေတာ့ တခန္းလံုး “ဟာ” ခနဲျဖစ္သြားသည္။
ျပာေလာင္ခတ္။ ။ ဟယ္ မစြာေရ ဒီႏွစ္ ယၾတာ ကလည္း ၾကမ္းလိုက္တာေနာ္။ တို႔ အဓိဌာန္ေတာင္ မေအာင္ဘူး။
စြာေတးလန္။ ။ မေပးေနေပါ့။ ဒီအ႐ုပ္မ်ား ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္လို႔ရသားပဲ ဟြန္း။
ထိုစဥ္အစီအစဥ္ေၾကညာသူထံမွ အသံတသံထြက္လာသည္။
ေၾကညာသူ။ ။ ဆုတဆု ကပ္ၿပီးက်န္ေနတာ ေမ့သြားလို႔ပါရွင့္။ ဒီဆုကိုေတာ့ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆာ္ၾကမ္းကိုယ္တိုင္ ေၾကညာပါလိမ့္မယ္။
လူေတြအားလံုးစိတ္ဝင္စားသြားသည္။ ကင္မရာမင္းမ်ား ဘယ္ဆီကိုေျပးရမွန္းမသိ ေၾကာင္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဝန္ႀကီး၏အသံက ေညာင္နာနာႏွင့္ေပၚထြက္လာ၏။
ဝန္ႀကီး။ ။ ဒီႏွစ္ကို ဘယ္ႏွစ္နဲ႔မွမတူေအာင္လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားထားတဲ့အတုိင္းပဲ ဘယ္တုန္းကမွ မေပးခဲ့ဘူးတဲ့ ဆုတဆု ခ်ီးျမႇင့္မွာျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္မွာ အရမ္းကိုအေရးႀကီးတဲ့ ျဖတ္ေလွ်ာက္ထူးခၽြန္ဆု ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီဆုကို ဆြတ္ခူးရရွိသြားသူကေတာ့ မစၥတာ ဂန္ဖလားပဲ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား .. ေျဖာင္း ေျဖာင္း ေျဖာင္း။
ဝန္ႀကီးက သူ႔ဟာသူေၾကညာၿပီး သူ႔ဟာသူ လက္ခုပ္တီးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘယ္သူမွလိုက္မတီးၾက။
စြာေတးလန္။ ။ ဟယ္ ဒီေလာက္မည္းသည္းေနတာ ႀကီးကိုမ်ား .. အကယ္ဒမီေပးတယ္တဲ့ အံံ့ၾသပါရဲ႕ဟယ္။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါကေတာ့ စြာစြာရယ္ .. သူက ျဖတ္ေလွ်ာက္အဆင့္မွာ တဖက္ကမ္းခတ္ တကယ့္ ထူးခၽြန္သူပဲ ကိုး။ ေပးသင့္ပါတယ္။
ျပာေလာင္ခတ္။ ။ အို .. ျပာတို႔ကေတာ့ လံုးဝမေက်နပ္ဘူး။ အမ်ိဳးသမီးေရးရာကို တိုင္မယ္။
ဒါ အမ်ိဳးသမီး ေတြကို သက္သက္ႏွိမ္တာ။ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ခံရတာ။
ေလဒီဖတ္စ္မေျပာနဲ႔ ခုဟာက ေလဒီ စင္ေအာက္ျဖစ္ေနၿပီ ဘ႐ုကၡစိုးရဲ႕ .. အမ်ိဳးသမီးေရးရာတင္မကဘူး က်ိဳက္ထီး႐ိုး ဘိုးဘိုးႀကီးကိုပါတုိင္မယ္ ဟြန္း။
သူတို႔ေျပာသမွ် ကမန္းကတန္းအသံဖမ္းရင္း ဦး႐ုကၡစိုး ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဆာ္ၾကမ္းနားသို႔ အတင္းေျပး ကပ္သြားလိုက္သည္။ အင္တာဗ်ဴးလုပ္မွ ျဖစ္မည္။
ဝန္ႀကီး။ ။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ။ ကုိယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါက ေတာက္ပလွခ်ည္လား။ ဒီက ဂ်ာနယ္လစ္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ က်ဳပ္က ခ်င္းမိုင္႐ုကၡစိုးပါ။ ခ်င္းမိုင္အေျခစိုက္ ေဒဝါလီမဂၢဇင္းက အယ္ခ်ဳပ္ ကိုေဂၚႀကီးက လႊတ္လိုက္လို႔ေလ။
သူတို႔က လာလို႔မရဘူးဆိုေတာ့ က်ဳပ္ပဲလာလိုက္တာ။
ဝန္ႀကီး။ ။ သိၿပီ။ အေတာ္ပဲ က်ဳပ္ကလည္း ဒါမ်ိဳးေတြ႕ခ်င္ေနတာ။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ မီဒီယာကို မီဒီယာနဲ႔တိုက္မယ္ ဆိုတာလားခင္ဗ်။
ဝန္ႀကီး။ ။ အစကေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ခုေတာ့ မီဒီယာကို မီဒီယာနဲ႔ အတိုက္ေတာ့ဘူး။
အသစ္ .. ေမာ္ဒန္နည္း သံုးမယ္။ မီဒီယာကို ယၾတာနဲ႔ တိုက္မလို႔။ ခုဆို ဓာတ္႐ိုက္ဓာတ္ဆင္ေတြ အားလံုးလုပ္ၿပီးၿပီ။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ သိခြင့္ေလးမ်ားရွိမလား ခင္ဗ်။
ဝန္ႀကီး။ ။ ဟဲဟဲ ခင္ဗ်ားတို႔ ျပည္ပမီဒီယာေတြထက္ ကိုးဆ၊ ဆယ္ဆ သာေအာင္လို႔ ဒီႏွစ္ “ကိုးဆယ္ဆ သာလိမ့္မယ္”
ဇာတ္ကားကို ဆုေတြ အမ်ားႀကီးေပးလုိက္တယ္ေလ။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါဆို ဘာလို႔ ဒီႏွစ္ မင္းသမီးေတြကို အကယ္ဒမီ မေပးတာလဲခင္ဗ်ာ။
ဝန္ႀကီး။ ။ ဒါကေတာ့ မိန္းမျဖစ္ေနလို႔ မေပးတာဗ်။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ရွင္းေအာင္ ေျပာျပေပးပါလားခင္ဗ်ာ။
ဝန္ႀကီး။ ။ ဒီလိုပါ။ တလြဲမထင္ပါနဲ႔ မင္းသမီးေတြကို ဆု လံုးဝမေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေပးမွာပါ။ စင္ျမင့္ေပၚသာ ေပးမတက္တာ။ ဒါလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးရဲ႕ အစီအမံပါပဲ။ ယၾတာေပါ့ေလ။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ဟင္ ဒါဆို ...။
ဝန္ႀကီးက တံုးလုိက္ေလဆိုသည့္ စတိုင္ႏွင့္ ဦး႐ုကၡစိုးကို ၾကည့္သည္။
ဝန္ႀကီး။ ။ မင္းသမီးေတြကိုေပးခ်င္ရင္ အခန္းထဲ ေခၚေပးမွာေပါ့ဗ်။ လံုလံုၿခံဳၿခံဳရွိတယ္ေလ ငွဲငွဲ။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ မွတ္သားေလာက္ပါေပ့ဗ်ာ။ ဒါဆို ေနာက္ႏွစ္ေတြေကာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ဝန္ႀကီး။ ။ ေနာက္ႏွစ္ေတြလည္း တူတူပါပဲ။ ထူးခၽြန္တဲ့ မိန္းမမွန္ရင္ စင္ေပၚတက္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ျဖစ္ပါ့မလားဗ်။ မင္းသမီးဆိုတာမ်ိဳးက အကယ္ဒမီလိုခ်င္တယ္ ဆိုတာ စင္ေပၚမွာ လွလွ ေလးဝတ္ ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံခ်င္လို႔ေလ။
ေတာ္ၾကာ စင္ေပၚမတက္ရလို႔ မင္းသမီးေတြ စိတ္ေကာက္ၿပီး ႐ုပ္ရွင္ မ႐ိုက္ၾကေတာ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဗ်။
ဝန္ႀကီး။ ။ လြယ္ပါတယ္။ ေယာက်္ားေတြခ်ည္းပဲ ႐ိုက္လို႔ရတဲ့ ကားမ်ိဳး႐ိုက္ၾကေပါ့။
အဲဒါမ်ိဳး ကမၻာမွာ ဘယ္သူမွမလုပ္ေသးဘူး။ ျမန္မာျပည္က စလုပ္လိုက္ရင္ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္း႐ံုမကဘူး ေက်ာ္ပါ တက္သြားဦးမွာ။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ခင္္ဗ်ားတို႔ကို အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးဆိုၿပီး ေအာ္ရင္ေကာဗ်ာ။
ဝန္ႀကီး။ ။ ဟာဗ်ာ ဘယ္ေအာ္ပါ့မလဲ။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ အခန္းထဲ ေခၚေပးမွာပါဆို။
ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါနဲ႔ .. ဆု က ငါးဆုေတာင္က်န္ေသးတာေနာ္။ မင္းသမီး ဆုနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ပို႔ ေပးလိုက္ရင္ ၃ ဆုက်န္ေသးတယ္။
ဝန္ႀကီး။ ။ ခင္ဗ်ား အေတာ္ေလရွည္တဲ့ ငနဲပဲ။ က်ဳပ္ရွည္သလား ေအာင့္ေမ့တယ္။
က်ဳပ္ထက္ေတာင္ ရွည္ေသးတယ္။ က်န္တဲ့ ၃ ဆုက က်ဳပ္တို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးအတြက္ဗ်။
ၿပီးခဲ့တဲ့အေခါက္ ဂန္ဖလား လာတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးရဲ႕ ဇာတ္ညြန္းနဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ကြက္ကေလး ဘယ္ေလာက္လွလဲ ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား။
ေက်ာ္ရဲေအာင္ေတာင္ ထိုင္ငိုသြားမယ္။ အဲဒီအတြက္ သူ႔ကို ဒါ႐ိုက္တာ၊ ဇာတ္ညႊန္း၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ဆု ၃ ဆုေပးဖို႔ခ်န္ထားတာဗ်ား။
မွတ္ခ်က္။ ။ အေပါက္ေစာင့္ထံတြင္ ကင္မရာအပ္ထားခဲ့ရသျဖင့္ မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုမ်ား ေဝေဝဆာဆာ မေဖာ္ျပႏိုင္ျခင္းကို ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါသည္။ ။

၀န္ခံခ်က္......ဧရာ၀တီမွ ရန္ကုန္သားကိုတာေတေရးတာကိုၾကိဳက္လို႔ ရွယ္တာပါဗ်ာ ေတာ္ေတာ္ရီရတယ္ :z :z :z :z